Όποιος συλλογάται..

Η περιορισμένη συμμετοχή στις δύο τελευταίες εκδηλώσεις του Συλλόγου, που έγιναν στην Αθήνα (χορός, συνέλευση) και οι βαρύγδουπες για άλλη μια φορά αναλύσεις που «ψάχνουν» να αιτιολογήσουν το γεγονός, στάθηκαν αφορμή για να γραφτεί τούτο δω το άρθρο. Ερωτήματα του τύπου τι συμβαίνει με το Σύλλογο, τι φταίει και οι χωριανοί και οι φίλοι δεν έρχονται στο χορό, γιατί απουσιάζουν πολλά μέλη από τη Γ.Σ., υποβλήθηκαν ξανά, αλλά απαντήσεις και πάλι δεν δόθηκαν. Και δεν δόθηκαν γιατί οι αναλύσεις για τα αίτια είναι μόνο αναλύσεις εντυπώσεων και ακροθιγώς πιάνουν το θέμα. Άλλωστε θεωρώ πως δεν έχουν (δεν είχαν ποτέ) σκοπό να επιλύσουν κανένα θέμα, γιατί εκτός των άλλων είναι μιας χρήσεως, κρατούν όσο μια Συνέλευση, ή - όταν πρόκειται για θέματα που αφορούν το χωριό - τρεις έως πέντε (3-5) μέρες «κάτωθεν της σκιάς του πλατάνου». Εν ολίγοις «έπεα πτερόεντα» που λέει και ο Όμηρος στην «Οδύσεια», δηλ. λόγια του αέρα. Κι αν κάποιος θελήσει να εξετάσει πιο ψύχραιμα τα πράγματα και τα δει σε μακρύτερο χρόνο, θα διαπιστώσει πως το πρόβλημα της συμμετοχής ή μη, περιορίζεται στις δυο προαναφερόμενες εκδηλώσεις. Γιατί κανένας δε μπορεί να ισχυριστεί ότι ο κόσμος δε συμμετέχει σε εκδηλώσεις που γίνονται στο χωριό το καλοκαίρι. Πάρτε για παράδειγμα τις θεατρικές παραστάσεις που «ανέβηκαν» στα δέκα περίπου τελευταία χρόνια (γέμιζε η πλατεία, μέχρι και 450 άτομα), την αναβίωση του έθιμου των «προσωπίδων» (καθολική συμμετοχή των χωριανών), τη λαϊκή βραδιά στην πλατεία (όλο το χωριό ήταν εκεί), ή τις παιδικές εκδηλώσεις (θεατρικές παραστάσεις, ζωγραφική, μαθησιακά παιγνίδια, αθλητισμός κ.α.). Επομένως δεν πρέπει να αφορίζουμε γενικώς τα πράγματα με ένα συνεχές μουρμουρητό και να φτάνουμε στο σημείο να τα μηδενίζουμε όλα. Και βέβαια για τις δύο αυτές εκδηλώσεις, καταδείχτηκε επανειλημμένα ότι υπάρχει ένα ζήτημα. Βέβαια το ζήτημα της ισχνής συμμετοχής στο χορό, δε μπορεί να αναγορευτεί και σε μείζον για το σύλλογο, καθόσον ο χορός είχε ένα σκοπό παλαιότερα που φαίνεται σήμερα να έχει εκλείψει. Άλλος παράγοντας θεωρείται η οικονομική κρίση που ενέσκηψε και επέφερε δραστική μείωση του οικογενειακού εισοδήματος, πράγμα που ανάγκασε πολλούς να απέχουν. Κάποιοι άλλοι προφασίστηκαν την κρίση και έπαψαν να συμμετέχουν καθόσον η μέχρι πρόσφατα συμμετοχή τους καθορίζονταν περισσότερο από συναισθηματικούς λόγους, από ένα είδος «υποχρέωσης» προς το σύλλογο. Και φυσικά θα πρέπει να προστίθενται κάθε φορά και οι συγκυριακά απόντες (θάνατος προσφιλών προσώπων, έκτακτα γεγονότα κ.α.).

Κάτω απ' αυτό το πρίσμα λοιπόν, φυσιολογική τη βρίσκω σήμερα την απουσία των πολλών από το χορό. Και βέβαια η λεγόμενη χοροεσπερίδα, κάτω από τις προαναφερθείσες συνθήκες, αλλά και άλλες που έχουμε κατά καιρούς βιώσει στα κέντρα διασκέδασης, δε μπορεί να θεωρηθεί εν τέλει και μια εκδήλωση με το ειδικό βάρος που προσδίδεται σε άλλα σπουδαία παραδοσιακά έθιμα (π.χ. πανηγύρι, προσωπίδες). Οπότε αν ο χορός στην Αθήνα επιβεβαιωθεί για μια ακόμα φορά πως δεν «τραβάει» πλέον, ας αντικατασταθεί με καινούργιες δραστηριότητες (π.χ. μια δωρεάν προβολή θεατρικής παράστασης, ή κινηματογραφικής ταινίας, μια εκδρομή, κινήσεις για την προστασία του περιβάλλοντος κ.α.). Σε καμία περίπτωση δε μπορώ να τον θεωρήσω παραδοσιακό έθιμο που πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει εφόσον ο κόσμος δεν το προτιμά. Το να διατηρείς κάτι που δεν στηρίζεται γενικά απ' τους πολλούς, αποκαλώντας το παραδοσιακό και ως εκ τούτου διατηρητέο εις το διηνεκές, είναι άκρως ανιστόρητο, ανεφάρμοστο και εν τέλει αντιδραστικό.

Ο νομπελίστας ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης, έλεγε πως «ένα μέρος του παρελθόντος πεθαίνει κάθε στιγμή και η θνησιμότητα του μας μολύνει, αν προσκολληθούμε σ' αυτό με υπερβολική αγάπη. Ένα μέρος του παρελθόντος μένει πάντα ζωντανό και αν καταφρονήσουμε τη ζωντάνια του, κινδυνεύουμε".

Επομένως για να καταλήξω, το μόνο που βλέπω σοβαρό και θα πρέπει και σοβαρά να αντιμετωπίσουμε, είναι το ζήτημα της ελλιπούς συμμετοχής των μελών στη Γενική Συνέλευση. Και αν τα μέλη του νέου Δ.Σ. έχουν την όρεξη, ας ξεκινήσουν μια συζήτηση, ένα διάλογο (π.χ. μια μάζωξη το καλοκαίρι στο χωριό την περίοδο που κορυφώνεται η έλευση των χωριανών, ίσως να ενδείκνυται), για να δοθεί η δυνατότητα στον καθένα να τοποθετηθεί απέναντι στο συγκεκριμένο ζήτημα. Η συζήτηση αυτή μπορεί και να αποτελέσει την αφετηρία για επανάκαμψη του νεραϊδιώτικου στοιχείου στο Σύλλογο. Αιθεροβάμων και γραφικός ίσως πουν πολλοί. Όχι θα απαντήσω, καθόσον δεν προσδοκώ να έρθουν ξανά στιγμές του απώτατου παρελθόντος. Μια αναθέρμανση όμως της σχέσης των μελών με το Σύλλογο και ως εκ τούτου ένα ξαναζωντάνεμα των Γενικών Συνελεύσεων, είναι απαραίτητο να γίνει, καθόσον είναι αυτό που αποτελεί προϋπόθεση για την υπόσταση του ίδιου του Συλλόγου. Μια Γενική Συνέλευση με ικανοποιητική συμμετοχή μελών μπορεί να παρακινήσει κι άλλους. Τα δε μέλη του Δ.Σ. που θα εκλεγούν, θα δράσουν με μεγαλύτερο ζήλο και περισσότερο ενδιαφέρον και για τα συμφέροντα του Συλλόγου (βλ. περιουσιακά στοιχεία) και για τη συνέχιση των πολιτιστικών και άλλων εκδηλώσεων που μας έχει συνηθίσει τόσα χρόνια τώρα.