... η Ανάσταση δε φυλακίζεται
Σκηνή σε απομακρυσμένο ελληνικό χωριό. Ο εφιάλτης των ημερών, ο κορωνοϊός, έφτασε ως εκεί, παρότι οι ελάχιστοι κάτοικοι, λόγω της απαγόρευσης των μετακινήσεων, δεν έχουν έλθει σε επαφή, εδώ και πολλές μέρες, με άλλα άτομα. Τρεις, δύο, μία ώρα πριν την Ανάσταση ... Απέραντη ερημιά. Καταθλιπτική σιωπή. Ξαφνικά τη σιωπή σπάζει ο ήχος της «αυτόματης» καμπάνας. Άλλος ήχος, όχι ο γνώριμος. Λες και η ίδια «διαισθάνεται» πως στο κάλεσμά της δε θα ανταποκριθούν οι πιστοί και δε θα παραστούν, ως είθισται, στην εκκλησία, για να ανάψουν τη λαμπάδα τους και να ακούσουν από τα χείλη του ιερέα τους, το χαρμόσυνο γεγονός της Ανάστασης. Πλησιάζει η ώρα 12... «Δεύτε λάβετε φως...» Το φως της Αναστάσεως, που δεν είχε φτάσει ως εκεί με κάποια πτήση τσάρτερ, αλλά ήταν φωλιασμένο στην ψυχή του συμπαθούς ιερέα, ξεπήδησε και φώτισε το ναό. «... Χριστός Ανέστη...» ακούστηκε δυνατά, η καθαρή και μελωδική φωνή του ιερέα. Και αμέσως ο ήχος της αυτόματης καμπάνας, χωρίς αναστολές τώρα, καθαρός και οραματικός, ήχησε, για να αναγγείλει κι αυτός από τόσο μακριά το χαρμόσυνο γεγονός της «Αναστάσεως του Κυρίου» και να διαλαλήσει το ουσιαστικό νόημα της Ανάστασης, που είναι η ΝΙΚΗ της ζωής πάνω στο θάνατο.
Χριστός Ανέστη!
... Ας όψεται ο Κορωνοϊός